Naceu en Irún (Guipúzcoa) nel 58.
Criouse nua aldea chamada Zadamoño (Eilao), unde hai muitas cousas pra contar.
Xa adulta, chegou a un taller literario en Fuenlabrada (Madrid) e gustoulle abondo, así que empezou a escribir sin parar: contos, relatos cortos, poesía.
Foi monitora de úa biblioteca e tertulia na praia da Garrucha (Almería) casi 11 anos.
Hoxe vive en Almería de unde é el sou marido, e unde vive (Vera) fai un taller de redacción pra enseñarlles ás persoas del club de maiores. Tamén fai colaboraciois en revistas e participa en varias antoloxías con outros poetas.
Ta animándose a fer un llibro, coas súas poesías e escritos, que son abondos pra fer máis de un.
Participa en cousas culturales como recitales de poesía.
É feliz escribindo e aprendendo da xente que aporta.
(El que a buen libro se arrima, buenas letras le mostrará).
Este é un dos sous poemas:
Vou camín de Belén pra levarlle algo tamén.Un burro marcha pra Belén. Púxose nun pesebre, pra un neno calecer. Choraba de frío el pequeno sin roupa que poder puer. Aterecidas tía as maos, aterecidos tía tamén os pes. Mais a sorte que tuvo foi el llume que fixo Xosé, el toucín que trouxo Xuan, e un bon tarro de mel. Un pastor trouxo un cordeiro. Todos pasaron a noite ben. Vou camín de Belen, e nel avellaneiro almorcei.
Foto de Quique Roxíos
Aquí un relato de Rosa C. que nos leva al sou pasado e á súa terra natal:
Ua esquinía asturiana
Ten a nosa esquinía casías, paneras, cabazos, prados, pontes, veigas e hortos, nas súas aldeas que presta mirar.
Ten figueiras, nogueiras, avelaneiras, castañeiros, cereixeiras, maceiros, e os camíos chíos de amorodos condo chega el bon tempo.
Recordo condo rebincábamos de nenos con el meiz e coas espigas que taban chías de barbas como si foran el pelo das muñecas que nun tíamos.
E nun faltaban as follas de castañeiros e varas que se convertían en arcos, flechas e coronas pra guerrear; e claro, valían as pedras e latas de xardías, pra construir trenes e artiluxios.
Tan diferente aos xogos de hoxe…
Tamén traballaba, cada un unde necesitase a familia: vacas, na corte, semar e axudar en todo o que se podía, as maos eran mui necesarias daquela.
Todo lo daban a terra e os animales, todo era a base de muito sacrificio.
Eramos nenos sin cables, pero amañábamos cousas con inxenio, aros, inventos que -os que vivíamos nas aldeas costas- eran solo útiles na carretera e nos sitos chaos. Pero fiase lo que se podía con lo que tíamos a mao.
Esa esquinia verde a rabíar, con regatos, fontes e calellas embarradas, cubertas de mofo condo chovía nel inverno, requería prevenciois pra chegar á escola. Tíamos que puer as madreñas e as chirucas, os chanclos de goma pra nun mollar os pés.
Pero chegaba tamén el soleado verao, condo el herba seca pedía ser segada, e comenzaba a xeira e recoller e guardar; era a ocasión de xuntarse, das festas das que recordo el acordeón e a alegría.
Esa esquinía ten el mar llonxe pero sabemos unde tá. Esa terra da que falo é terra interior e el augua vémosla, nel embalse quieto; nun recordo ver barcos, solo úa gabarra que transportaba madera. Eso era lo máis marineiro que tíamos, xunto coas truitas que brincaban del augua al plato poucas veces.
Recordos muitos: vivir nas aldeas ten as miras mui cercanas e del mundo sabíamos que había outro detrás dos montes, pero taba llonxe.
Hoxe, desde outra terra del sur, evoco a aldea e axunto este escrito como falei daquela, e volvín a sentir a señardá…
REFRAIS E MANEIRAS DE CHAMAR ÁS COUSAS
Díxolo Blas e punto redondo.
Marzo marzagán, cara de can.
Nunca choveu que nun parase.
El corvo nace na pena e tira pra ela.
Pra nun fer ben, nun fagas nada.
Díxolo e féxolo tían un criado, al cabo del día tíanlle pagado.
Pra quen nun quer, teño abondo.
Aquí nos conta:
Cousas das aldeas
Puxen as vellas madreñas nos pés tan calentes e prestosas.
Salin e nun me din conta que piséi ùa bulla tan grande…
Era da vaca Maruxa, que cagaba úas fogazas de merda enormes.
Salveime polas madreñas, feitas de madeira de cereixo ben guapas e con tacos de goma que limpiei nel regato e quedaron como novas.
Seguín camín enriba como si nada.
Cheguei á aldea más contenta cúas pascuas.
Coa primavera, ademais del bon tempo….
Volveu a nosa casa andulía. Botaba de menos as pradeiras, a chimenea calente.
Chegou cansada, pero chegou despós de volar muitos kilómetros desde llonxe, miroume desde arriba e pareceume que taba contenta.
El valle vistiuse de flores frescas que avisaban da primavera.
UN GRANEIRO SIN CLAVOS
A casía que me gusta a min fixéronla con muitas patas, é rectangular e as súas patías chámanse “pegollos”. Estos, aparte de mantella allonxada das humedades, a súa misión é que os ratos e as alimañas non podan entrar, porque dentro cólgase el meiz, guárdase trigo, centén…
Al final desas patas colócase úa pedra grande e redonda, que ten a misión de que os ratos e bichos nun podan entrar.
Pero xa sabemos que os ratos brincan como demos os condenados e comen lo que queren.
A mín gústanme esas casías que hai nel llugar máis guapo del mundo e condo as ves dícenche unde tás. Eso é seguro.
Chamánse paneras ou cabazos esas construciois norteñas que, a diferencia del hórreo gallego, tein 4 patas… como os ratos.
Díxolle a vaca pinta al madrileño que andaba por a aldea e foi con úa cana darlle nos cadrís: -Tú es un tolo que non sabe que eu sou quen che dá el almorzo; non el Carrefour nin el Mercadona… parvo máis que parvo!
CHOVE Chove na aldea, chove na serra. Que veña augua, Vixen da Cova. Cantaban os nenos pra que chovera. Y si chove que chova, que falta prá herba. E choveu na mañá e escampou prá merenda.
Tamén nos envía este pequeno texto sobre os lavadeiros, lugares de reunión noutros tempos:
Outros tempos
Alló por outro siglo, as mulleres lavaban nel río, nos regatos e tamén nos lavadeiros, hoxe esqueicidos. Despós deste traballo, puíase a roupa al verde, e -si el día era soleado- rociábase cun caldeirado de augua e salpicábase abondo.
Os nenos nese tempo xugaban, mollábanse e collían cullarapos.
Eran tempos sin teclas.
E con este recordo, fago úa homenaxe al inventor da llavadora. As mulleres temos muito que agradecerlle; el planeta, coas modernidades nun sei… quedáme a duda.
Rosa, desde Almería, sigue escribindo e escribindo… recordando sempre a súa lingua. Esta vez… dous poemas “estacionales”, que temos xa na nosa web: pinchade aquí.
Enviounos outros dous textos el día 31 de marzo:
Fotografía de Internet
E este:
Respirei prados e ventos. Vivín os anos de nena sin medo. Un camín, un regato, úa fonte, un chigre na ponte, el tempo feito de terra, as nubes de branco algodón... E xa ese tempo pasou.
Pingback: Día del libro – axuntar.eu