Seguimos celebrando porque hoxe é outro día de “festa”, dedicado á poesía e ás árboles.
A UNESCO adoptou por primeira vez el 21 de marzo como Día Mundial da Poesía durante a súa 30ª Conferencia General en París en 1999, “coel obxectivo de apoiar a diversidá lingüística a través da expresión poética e fomentar a visibilización daquelas linguas que se atopan en peligro”.
As árboles tein múltiples funciois: desde xenerar osíxeno asta seren aliados nosos contra a crisis climática. Son el entorno natural onde viven miles de especies de animales e plantas; axúdannos a regular os ciclos hidrolóxicos reducindo el risco de inundaciois; son materia prima de medicinas; protexen a biodiversidá, mitigan a contaminación ambiental; protexen el tarrén…
Sin embargo, a acción humana destruíu xa cerca del 78% dos bosques del planeta e el 22% restante xa ta afectado pola extracción de madeira.
Se hai un Día das árboles é pra reivindicar a necesidá de frenar esta situación e que, entre todos, podamos asegurar a conservación del medio ambiente.
Suecia foi el primeiro país que celebrou esta festividá, en 1840, pra crear conciencia sobre el importante papel que tein as árboles.
«Condo aprendamos a escuitar ás árboles, sentirémonos en casa”, escribiu Herman Hesse.
“Necesito vivir nun país que non renegue das súas árboles, necesito vivir núa terra que envelleza á súa sombra”, escribiu el poeta extremeño Basilio Sánchez.
Os humanos non somos máis que os demais seres vivos, inda que pensemos lo contrario ou nos sintamos os donos da Naturaleza, del mundo, del planeta… Úa folla de herba é tan importante como nosoutros. Sabíalo muito ben Walt Whitman, así que con este Poema celebramos el día da poesía e das árbores:
Follas de herba “Creo que úa folla de herba non é menos que un día de traballo das estrelas, e que úa forniga é perfecta, e un grao de area e el ovo del régulo son igualmente perfectos, e que a rana é úa obra mestra, digna dos señalados, e que a zarzamora podería adornar os salois del paraíso, e que a articulación máis pequena da mia mao, avergonza ás máquinas, e que a vaca que pasta, coa súa cabeza gacha, supera todas as estatuas, e que un rato é milagro suficiente como pra fer dudar a seis trillois de infieles”.
E é que nas árboles viven marabillas como esta: a estrelía del norte (Regulus regulus), un dos paxaríos máis pequenos de todas as aves de Europa -xunto coel reyezuelo listado (Regulus ignicapillus)-. Recibe os nomes de: reyezuelo e régulo, en castellano; en portugués estrelinha-de-poupa; en catalán, reietó:
Vive nos bosques de coníferas e é residente de todo el norte de España.
Vedes por que se chama estrelía?
E estos son os ovos del régulo, dos que fala Whitman nel sou Poema:
Este el sou canto:
Gravación de Cristian Valls
El canto territorial ten úa construción característica en estrofas, acabando cun chío corto que é propio de cada individuo, e permite que os exemplares vecíos e a parella recoñezan al macho que canta.
Tesouros como este son os que guardan as árboles.
Coidémolas, non deixemos que se talen ou se queimen.
Protexámolas.
