Desaparecen as ranías?

Os anfibios son el grupo da fauna máis amenazado da terra: máis del 40% tán en peligro. Poderían dexar de existir a mitá das 6.000 especies conocidas de anfibios. Son varias as causas:

-As denominadas ‘enfermedades emerxentes’.  As ras levan vivindo desde hai muitos anos pandemias letales que as tán aniquilando.. Úa é a quitridiomicosis, que acabou practicamente coel sapo parteiro na Comunidá de Madrid. E hai úa segunda enfermedá en España: el ranavirus, que, según se cree, os seres humanos tamos expandindo por todo el planeta.

Os posibles transmisores del ranavirus parecen ser redes, barcos, piraguas, así como anfibios utilizados como cebos na pesca deportiva. Tamén poden serlo as aves, dado que é posible que os ranavirus se queden nel sou intestino, nas plumas, nas patas e nel pico e despós lo transmitan.

Os análisis demostran que os virus de Asturias e de Galicia son casi idénticos e, por lo tanto, os investigadores sospeitan que a súa introdución sería casi simultánea e provocada por el home.

Pénsase que pudo chegar nas piraguas das competiciois deportivas a nivel europeo pese á prevención que existe pra evitar contaxios ou movementos larvarios (como el del mexilón tigre) nestas competiciois.

-Outra causa é a fauna invasora, é decir, os animales que introducimos en diferentes medios: por exemplo, el visón americano, un carnívoro acuático propio de Norteamérica que en España taba en granxas peleteiras e que foron soltados por algús colectivos.

-Tamén a pérdida de puntos de auga debido al cambio climático e outro factor que inflúe na desaparición das ras porque estas quedan sin lugares nos que reproducirse. Os anfibios necesitan zonas terrestres e zonas acuáticas porque tein un ciclo doble: a maior parte del tempo tán en terra, pero condo tein que reproducirse van al auga, que é onde se desarrollan os sous ovos e onde medran os sous cullaríos (este ciclo reproductor é realmente interesante).

-A todo esto hai que sumar que el ser humano ocupa cada vez máis espacio: urbanizaciois, polígonos industriales, a deforestación, a agricultura extensiva… lo que leva a detraer maís recursos hídricos e así a auga que lles queda aos anfibios é cada vez peor e menor.

-A contaminación ambiental de charcas, ríos, lagos e zonas húmedas, así como a tala, queima e destrucción de extensiois.

-A introdución de especies alóctonas como la rana toro americana (Lithobates catesbeianus).

-As ancas de ra, antano un plato humilde, hoxe en día son úa comida gourmet en muitos países, lo que las leva á súa desaparición por sobreexplotación en muitos dos seus lugares de orixen. Dícese que as ranas empezaron a consumirse en Europa nel s. XII, condo os monxes decidiron que eran pescado e por tanto,  podían consumirse en Cuaresma. En Francia, son un plato tradicional. Tamén son populares noutros países de Europa, como Italia e España, e en Asia, sobre todo en países como Indonesia, China, Tailandia, Vietnam e Camboia. A maioría cómpranse a Indonesia, Albania e Turquía. En Indonesia a ra “javanesa” xigante e a rana toro asiática tán en peligro de sobreexplotación. Nel caso de Turquía, a ra de Anatolia ta xa en alto riesgo de extinción.

As ras son un tipo de anfibios caracterizados principalmente por a súa gran capacidá de salto gracias á morfoloxía das súas extremidades posteriores, potentes e mui desarrolladas. Os exemplares máis pequenos miden aproximadamente 8 centímetros, mentras que os máis grandes poden alcanzar os 30 centímetros. 

Hai úas 6.600 especies, a maioría das cuales reparte a súa vida entre el medio acuático e el terrestre. Reprodúcense por ovos e aliméntanse de pequenos invertebrados. As ras distínguense dos sapos básicamente por a súa pel, que nel caso dos sapos presenta verrugas e nel das ras presenta un aspecto húmedo e liso.

E as nosas ranías?

A preciosa rana de San Antón (Hyla mollery)

A ranía de San Antón é úa especie ampliamente distribuida na península ibérica. Pese al sou pequeno tamaño, ten úa gran tolerancia al frío, máis que outros anfibios: hai poblaciois que viven a nivel del mar -como na nosa rasa costeira e tamén nas costa atlántica-, e outras a máis de 2.000 metros de altitú nel Sistema Central. Ta considerada como de interés especial nel Catálogo Nacional de Especies Amenazadas. El Plan de Conservación desta ra é de aplicación á totalidá del territorio del Principado de Asturias.

E tamén ta nas nosas charcas a rana común (Pelophylax Perezi):

Pode alcanzar os 11 cm. de lonxitú nas femias, anque non sole sobrepasar os 8 cm. É de color verde e marrón, mui variable, con manchas negras, e úa línea vertebral verde máis clara . A zona ventral é de color grisácea.

Ten largas patas. Ten cuatro dedos nas extremidades anteriores e cinco nas posteriores que tán unidos por membranas interdixitales mui desenvolvidas. A pupila del ollo é horizontal. Os machos tein sacos vocales de color grisácea nas comisuras da boca.

Poden vivir asta seis anos, anque lo máis habitual é que vivan dous ou tres anos. El Plan de Conservación de la Rana Verde Ibérica é de aplicación á totalidá del territorio del Principado de Asturias.

A ra “bermeja” (Rana temporaria)

Exhibe un aspecto robusto, achatado e con ùa cabeza redondeada. Non é como os sapos, pé bastante máis ancha que a ra común (Pelophylax perezi). El croar da ra “bermeja” é un pouco diferente del que se pode escuitar noutras especies de ras. Parécese algo a un gruñido, máis que al sonido estridente destos anfibios. 

A ra patilarga (Rana iberica)

 Ten úaas patas traseiras mui largas, de ei vén el sou nome. A súa pupila é horizontal e ten úa mancha oscura detrás del ollo. A súa coloración é variable, con tonos pardos, avermellados ou grisáceos, con pequenas manchas e, frecuentemente, con úa mancha dorsal en forma de “V” invertido. É úa especie de montaña que se pode atopar nas proximidades de regueiros, ríos, acequias… asta os 2.000 metros de altitú. A Rana iberica  é endémica da Península Ibérica, con poblaciois maiores en Galicia, así como al norte e centro de Portugal. Tamén foi rexistrada nel País Vasco, León, Zamora, Asturias , Cantabria, serra de Guadarrama e Navarredonda:

E se as ras desaparecen?

Cada ser vivo, animal ou planta, ten úa razón pra existir, interactuando entre as distintas especies (cadena trófica). Pensar que a extinción de pequenos animales non ten importancia é un grave error. A extinción por exemplo de fornigas e abellas ten nefastas consecuencias. A desaparición das ras tamén sería algo mui negativo porque a maioría se alimentan de invertebrados e coa súa desaparición aumentarían as plagas e provocaríanse enormes pérdidas na agricultura. Ademais aumentaría el número de insectos, por lo que teríamos máis enfermedades (malaria, dengue, fiebre marela…) e maior mortandá. Ademais de ser axentes de control biolóxico, sirven de alimento a úa gran variedá de depredadores: culobras, raposas, aves…

Algúas curiosidades:

Debemos conocer, respectar e conservar as ras e os sous hábitats pra manter el equilibrio nel ecosistema.

Sin elas, el noso mundo sería un lugar mui diferente.

A presencia de ras é un termómetro da salú dun ecosistema.

Día da ra: 20 marzo

Sabes que hai un Día Mundial de la Rana? Celébrase pra concienciar ás persoas sobre a importancia destas criaturas nos ecosistemas e a amenaza de extinción á que se enfrentan. A fecha foi proclamada por a Unión Mundial da Naturaleza.

20 Ranas y sapos de los más curiosos del mundo | Bored Panda