Xa temos el librín final del noso curso de Escritura Creativa on line!
Foi feito coel programa I-Spring Suite Plus que Axuntar mercou gracias á subvención que nos concedeu el Ministerio de Cultura pola nosa participación dentro del «Programa de animación a la lectura en el mundo rural».
Aquí hai úa mostra de cada úa das persoas participantes nel curso:
Haiku
Atardecer, conchas,
chuchos e perlas.
De sexo, anhelos.
Quique Roxíos
Úas palabras
-Peime que vei falopar.
Decía Paco, mirando al celo.
Collía a gadaña e ris, ras,
poñíase a segar despois de cravuñar.
Os ouropesos medraban nas beiras,
bicolores.
Esperaban que Paco pasase de largo, ris, ras...
Non así el meiz de alcacel
que, mui teso, se sentía intocable.
Invencible.
Nin a cacharola carmesí,
dentro da súa vaina.
Indestrutible.
-Como vei falopar en abril?
E de súpeto, así..., sen máis,
comenzou a salobrear.
Paco era un gran meteorólogo.
BMAcero
CARTA AL DIRECTOR
Escríbolle confundido xa que vai un tempo noto que a calidá del sou diario non é lo que era. Non falo xa da calidade informativa, de la que vai tempo que non espero nada, senón da calidá del papel.
E é que vai tempo que non me asomo al sou diario pra informarme, que pra eso están as redes sociales, que mentir, minten lo mesmo que os diarios, pero al menos son interactivas. Pero fiel al sou diario, al mesmo diario que mercaba meu pai, meu volo e meu bisvolo, que tantos recordos me trae, e fiel a ese acercarme al quiosco a mercar el periódico e charlar coel amable quiosqueiro das noticias máis intranscendentales, decidín non deixar de mercar el periódico que lo mesmo me vale pra prender a cocía que pra envolver el pescado.
Pero dun tempo a esta parte vexo con disgusto que el periódico vén con outra calidá de papel, máis aplasticada, que fai que el liquidín que poda ir soltando el pescado se vaia todo pra fóra pingándome a meseta e mesmo el piso. Ademais el exceso de tinta a color que ultimamente poin (imaxino que pra chamar el atención del lector con imaxes a color, a falta de noticias contrastadas) deixa un mal sabor al pescado que, se vén fritido non se nota, condo un fai shushi (porque un envolve el pescado en periódico, pero é cosmopolita e moderno) a tinta lle come el sabor mesmo al washabi.
É por eso polo que lles suplico por favor, que xa que non van cuidar el contido del sou periódico, cuiden polo menos el continente.
Atentamente.
Un lector gastronómico.
Moisés Cima Fernández
EL OLOR DAS MANZÁS
De onde eu sou, el olor a manzá ta presente na vida diaria dende que naces. Ta tan metido na vida que asta pasa desapercibido. Quizais porque é a vida misma, mais condo se fai en casa. E dáste conta de que ese arrecendo é el que endulza todo lo cotidiano das persoas que nela vivimos: as conversaciois, os enfados e as riñas, os berros, os susurros, as nanas, os estudios, os cuidados, os traballos… As tristezas e alegrías sempre acaban tendo esa sensación de que todo ta entrañablemente ben a pesar de todo:
–Anda, para un pouco e come úa manzá asada, que te sentará ben.
El olor a manzá entra en todas as estancias de casa desde el centro máis importante: a cocía. Alí cocíase a vida e as manzás. Marmelada, dulce, empanada, compota, en tixela, con manteiga… Non tíamos muitas golosinas, pero as manzás nunca faltaron e ben que nos alimentaron. Da mía nenez rescato el recordo da nosa primeira viaxe en tren. Mamá e nosoutros, cuatro ermaos. Todos seguidíos, como ela sempre dice. Papá sólo pudo acercarse coa súa moto asta el outro lado da ría de Avilés, nos terreos da Ensidesona, pra despedirnos. Vaia alegría e pena quedaron nel apeadeiro de Avilés! E qué orgulloso quedou papá véndonos partir rumbo á casa da súa madre, en San Cristóbal (Castropol). Na mitade del camín, mamá sacou un mantel e púxolo nas súas rodillas. Logo chegaron as galletas e el tarro coel dulce de manzá inda tibio. E así foi preparando bocadíos e era como tar na casa. Todo era entrañable e seguro coel olor e el sabor das manzás. As Campas xa taban cerca. Inda tíamos que subir camiñando un bon treito asta chegar á casa de volita. Pero todo taba ben porque a cocía da vola desprendía el arrecendo dulce das manzás asadas nel sou forno de leña.
María Jesús Gayol Rodríguez
Anaglifos
Febreiro
Febreiro
A galía
e nun te quites el sombreiro.
***
Libros
Libros
A galía
Elas nun saben leer.
***
Castañas
A galía
Pitas, pitas,
e os ovos dúas xemas tían.
***
Cabras
Cabras
A galía
Compreime úas galochas.
Rosa Cortizo
UN DIÁLOGO HUMORÍSTICO
-Búos días, Manuela.
-Serán pra ti, nía.
-Pos que che pasa?
-Cállame a boca...que si cho Conto nun has creerme.
-Conta, conta, ahora nun me deixes intrigada.
-Pois mira, taba eu fendo úa sopa de lletras e resulta que me quedou mui sosa.
-Pos ten amaño fácil, colle el dicionario e reveira un pouco, ten que haber palabras que nunca escuitaras…
-Que ten que ver eso coa mía sopa?
-Coimes, pos ten muito que ver, xa verás como esas palabras que nun se usan fain que a sopa sía máis complicada.
-Pero eu nun quero que sía complicada a sopa, quero que té a gusto de todos.
-E por que nun vei tar al gusto de todos? Fáloche de usar palabras pouco conocidas, non inventadas…por el camín van aprendellas...dous por un!
...
- Que hai nía? Como che quedou al final a sopa?
- Pos resulta que nun la fixen ...púxenme a buscar nel dicionario como me dixiche e quedei absorta con úa cantidá de palabras que nun conocía que me pasou a mañá coel dicionario dichoso!
- Entós?
- Xantamos caldo!
Marta Ledo Jardón
AQUÍ TA EL LIBRÍN COMPLETO DEL CURSO «Papel en branco», en pdf.
Disfrutade coa súa lectura!
Este é el diploma entregado a todas as persoas participantes:
