Día da lingua materna

Celebramos, como todos os anos, el día da lingua materna:

Esta vez fémoslo con todos estos poemas :

  1. En lingua galega, un Poema de Celso Emilio Ferreiro

Deitado frente ao mar

Lingua proletaria do meu pobo
eu fáloa porque si, porque me gusta,
porque me peta e quero e dáme a gana
porque me sae de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que ao pór a gravata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos avós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da linguaxe,
remo e arado, proa e rella, sempre.
Eu fáloa porque si, porque me gusta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
preto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingua
.









2. En lingua catalana, un Poema de Sandra Blanch:

Fan mal a la pell

Fan mal a la pell
els teus mots
com bufetades
i tot d’una
queden amarats
pit ventre coll
i també l’espai
del costellam
que ja no dona
aire.

I ara què en faig
de les raons
pobretes
moribundes
i penjant d’un fil
com aranyes
esventrades?

Si jo
ja me n’anava.









3. En eusquera, un olerki de Joxantonio Ormazabal:

Ogia eta ura

Hau
hori
eta hura.
Edaririk onena
iturriko ura.
Hemen
hor
eta han
ogia «pan»,
ebaki eta jan.

4. En asturiano, un Poema da luarquesa Nené Losada Rico:

La nueva llingua

¿Cómo pudiste esqueicer
Valdés, conceyo del alma,
lo que un día foi el gran
que se recueye ya guarda
como se guarda un tesoru?

Ya tú deixaste na paya
lo que, ha tiempu, foi semandu
la gran Hestoria asturiana.

¡¡Buscái nos llibrus agora,
pueblus, aldeas ya brañas
del Conceyu da Valdés,
el gran guardáu n’el arca,
ya semáilu p’al futuro,
que`l falar nuesu tien alma.

¡Non deixéis que na cultura
dormeza Ła nuesa fala!









5. Nel occitano del Val de Aran, un Poema de Xavi Gutiérrez Riu:

Oxitònia

Bastiram un país nau
damb paraules oxitones,
tà que non mos hèsquen mau
ne damb bombes ne damb hones

non credem enes pistòles
ne tanpòc enes gabiòles,
esborrem es epitafis,
desbastim es cenotafis

non volem cap mès monarca
qu’eth nòste rei: Sent Pançard,
mo’n trufaram dera Parca
e viueram ar azard

aboliram es doctrines,
cremaram es guilhotines,
qu’èm un pòble atalentat
de bistèc e libertat

desarmaram as soldats
e lançaram en abisme
toti es ismes impausats,
servituds, colhonialisme

entà tornar començar,
damb pro temps tà romançar
e soniar un nau avier
qu’entre toti haram a vier
.

6. En aragonés, un Poema de Pilar Benítez:

Escribo 
pa que os suenios no s’aduerman.
Leigo
pa
que as promesas rechiten.
[…]
Dixo
o
silenzio
en
a
fuella
pa que otra vegada Dafne se torne laurel.

7. En galego de Asturias, un Poema de Xuan Bello coel que colaborou núa das ediciois de «Camíos entre versos e llouxas» organizada por Forum Boal:

VARIACIÓN SOBRE EL TEMA DA ROSA 

El gallego é el gallego é el gallego.

I se d’Asturias, muito máis

con esa maneira que ten el ser humano

de ser besta ás veces,

de ser ás veces un deus.

«A rose is a rose is a rose»

(escrebíu Getrude Stein)

pra falar del problema da identidá.

«A» sempre é igual a «A» pró ás veces

a rosa pode ser úa carta de amor

sen deixar de ser a rosa.

Podes mandar úa carta ferida de amor

a quen non te amará nunca

i sin embargo el amor existe

(move el sol i tódalas estrellas)

pra que brille no celo, índa,

úa ollada diferente na llúa del entendimento.

¡Ser outro sendo eu! ¡Ser eu sendo iou!

Úa ponte é una ponte é úa ponte

(el momento de deixar de ser besta

que abafa a sua miseria sin medo,

a oportunidá de ser el que fomos sendo

tan caladamente:  con medo á morte, 

por fin conscientes).

8. En español, un Poema de úa autora chilena, Margarita Schultz:

Oda a la lengua materna


porque somos todos

criaturas nacidas

de esa matriz sonora

y con ella aprendimos

la magia del entorno

los nombres de las cosas

los deslumbramientos



porque los primeros pesares

los placeres primeros

fueron dichos

con sus formas creadoras

guiando ocultas

la comprensión

tras la fuerza del sentimiento



si, acaso, la distancia

llenara de ruidos el ambiente

y todos los caminos estuvieran cerrados

impidiendo el regreso

la música de esa lengua

cantaría

para acunar nuestro desvelo
Comparte

Deja un comentario

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Resumen de privacidá

Esta web utiliza cookies pra que podamos ofrecerche a millor experiencia de usuario posible. A información das cookies  queda guardada nel tou navegador e realiza funciois de xeito que permiten reconocerte condo volves a nosa web e axudar al noso equipo a comprender qué seciois da web atopas máis interesantes ou útiles.