Xosé Carlos Díaz

Aquí temos outro regalo. Este é de Xosé Carlos Díaz (Gijón), licenciado en Filoloxía Hispánica, editor da bitácora dixital Los diarios de Rayuela e autor de libros de poesía (Velar la arena, La ciudad y las islas, Contra la oscuridad, Convalecencia en Remior e Cantata de los días tasados). En narrativa escribiu as novelas Letras canallas, Aunque Blanche no me acompañe e Vísperas de nada. Este Poema, dentro del libro Aire de lugar y gente, foi traducido al galego por Quique Roxíos e lido en Boal, acompañado de música, na Casa da Cultura.

Abandono

A herba foi borrando
el carreiro que chegaba á casa.
Xa non se espera a volta de naide.
Tá pechada a cancella.
Non lladra el can
nin el cuito fermenta na corte.
Muros adentro
nin sequera as sombras
se falan entre sí:
tras das ventás sin cristales,
aguardan tan de balde,
como vellos dun asilo,
a que daquén se acerque por piedá
a pechar os sous ollos.
Pero a herba foi borrando
el carreiro que chegaba á casa.

Foto de Begoña Martín

Comparte

Deja un comentario

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *