#diacontraaviolenciadexénero #25NContraAViolenciaMachista
Os libros son úa ferramenta poderosa á hora de enseñar valores. Por eso é fundamental elexir contos que, por un lado, fomenten a coeducación e a igualdade de xénero, así como a empatía e a solidariedade; e, por outro lado, tamén axuden a desfer estereotipos que muitas veces se perpetúan desde a infancia. A lectura axuda aos nenos e nenas a construir imaxinarios que rompan cos roles de xénero tradicionales.
De que vei el Conto Rosa caramelo? Editado por Kalandraka en galego, conta a historia de Margarida, úa elefantía que non se volve rosa -como as demais- e que inspira a outras elefantas a vivir libremente. Núa sociedade patriarcal, onde os elefantes gozan de todos os deretos e as elefantas de ningún, Margarida darase conta que, a pesar de querer ser como todas, ela é a nota discordante causando gran decepción al sou padre e á súa madre e experimentando un gran sentimento de culpa.
El Conto transmite el valor e a igualdade entre homes e mulleres. Fala da «importancia» del «aspecto» femenino e da libertade existente nel mundo masculino e invita a reflexionar sobre el aceptar e valorar as diferencias individuales, en lugar de xuzgar ou discriminar a quen non encaxe nos estándares establecidos.
Aquí podes lelo:
Había úa vez nel país dos elefantes… úa manda na que as elefantas eran suaves como el veludo, tiñan os ollos grandes e brillantes, e a pel de cor rosa caramelo. Todo isto debíase a que, desde o mesmo día do seu nacemento, as elefantas só comían anémonas e peonias. E non era que lles gustasen estas flores: as anémonas -e aínda peor as peonias- teñen un sabor malísimo.
Pero iso si, dan unha pel suave e rosada e uns ollos grandes e brillantes. As anémonas e as peonias medraban nun jardinciño valado. As elefantiñas vivían alí e pasaban o día xogando entre elas e comendo flores.
“Pequeniñas”, dicían os seus papás, “tedes que comer todas as peonias e non deixar nin úa soa anémona, ou non seredes tan suaves como as vosas mamás, nin teredes os ollos grandes e brillantes, e, cando sexades maiores, ningún guapo elefante quererá casar convosco”.
Para volverse máis rosas, as elefantiñas levaban zapatiños cor de rosa, colos cor de rosa e grandes lazos cor de rosa na punta do rabo.
Desde o seu xardinciño valado, as elefantiñas vían que os seus irmáns e os seus curmáns, todos dun fermoso cor gris elefante, xogaban pola sabana, comían herba verde, duchábanse no río, revolcábanse na lama e facían a sesta debaixo das árbores. Só Margarida, entre todas as pequenas elefantas, non se volvía nin un pouquiño rosa, por máis anémonas e peonias que comese. Isto poñía moi triste a súa mamá elefanta e facía enfadar a papá elefante. “Vexamos Margarida”, dicíanlle, “Por que segues con ese horrible cor gris que senta tan mal a unha elefantiña? É que non te esforzas? É que es unha nena rebelde? ¡coidado, Margarida, porque se segues así non chegarás a ser nunca unha fermosa elefanta!” E Margarida, cada vez máis gris, mordisqueaba unhas cantas anémonas e unhas poucas peonias para que o seu papá e a súa mamá estivesen contentos.
Pero pasou o tiempo, e Margarida non se volveu de cor de rosa. O seu pai e a súa nai perderon pouco a pouco a esperanza de vela convertida nunha elefanta guapa e suave, de ollos grandes e brillantes. E decidiron deixala en paz.
E un bo día, Margarida, feliz, saíu do xardinciño valado. Quitou os zapatiños, o colo e o lazo cor de rosa e foi xogar sobre a herba alta, entre as árbores de froitos exquisitos e nos charcos de lama. As outras elefantiñas mirábana desde o seu xardín. O primeiro día, aterradas. O segundo día, con desaprobación. O terceiro día, abraiadas. E o cuarto día, mortas de envexa. Al quinto día, as elefantiñas máis valentes comezaron a saír unha tras outra do valado. E os zapatiños, os colos e os bonitos lazos rosas quedaron entre as peonias e as anémonas. Despois de ter xogado na herba, de ter probado os riquísimos froitos e de ter comido á sombra das grandes árbores, nin unha soa elefantiña quixo volver nunca xamais a levar zapatiños, nin a comer peonias ou anémonas, nin a vivir dentro dun xardín valado.
E desde aquel entón, é moi difícil saber -vendo xogar os pequenos elefantes da manda-, cales son elefantes e cales son elefantas. Parécense tanto !!
CADA DÍA NEL MUNDO 137 MULLERES MORREN ASESINADAS POR VIOLENCIA MACHISTA.
Ata 39 mulleres foron asesinadas en España no que vei de ano.
En España póñense 23 denuncias por violencia machista cada hora.