«Ya es oficial: los toros volverán a Gijón el próximo 15 de agosto, según publica en su edición impresa ‘La Nueva España». Y lo hará de la mano del empresario Carlos Zuñiga, tal y como se confirmó al formalizar la concesión este lunes la alcaldesa Carmen Moriyón, que asume todas las competencias hasta el reparto de áreas municipales entre los concejales de Foro, PP y Vox». (EL Mundo, 4-7-23).

Animales nobles que pacen tranquilos nas dehesas de Castela, Extremadura e Andalucía, entre encinas e sofreiras, de porte valente, úa gran fortaleza e ese brillo al sol del sou pelaxe negro azabache, berrendo en cárdeno, retinto…
Us animales tan guapos que volven a ser sacrificados entre aplausos e barbarie. Decía Gandhi que a salude moral dun poblo se mide por el respeto que ten aos animales. Se levantase a cabeza, vería que nestos tempos hai partidos políticos en Asturias que tán podridos moralmente.
Se non hai subvenciois públicas pra este maltrato, as torturas contra os animales desaparecen. As persoas que tades en contra, xa sabedes a quén non hai que votar. En Xixón ta ben claro.
#noesculturaestortura
Comparto aquí un pequeno relato del meu libro Mar de cores (a acuarela é de Paloma García, coautora tamén del libro).

Vermello sangre e area
Olé !
Dise que somos arte.
Dise que miles de panos brancos se axitarán nel aire pra alabar a nosa valentía.
Dise que somos fortes, bravos e fermosos, directos descendentes daquelos touros vermellos de Creta que baixaban al mar Exeo pra aparearse coas vacas sagradas.
Olé !
Salio á praza. Hai música. Corro contento.
Na devesa, el capataz movía sen parar aquel enorme pano vermello e desde pequeno souben cuál era el meu deber: ir tras del, colocar ben a testa, rascar a terra coas patas, botar úa bafarada, tensar os músculos e… correr, correr feliz cara al pano amosando el meu valor.
Obedezo. Sou fiel ás ensinanzas. Vexo el pano e vou tras del.
Despois dus minutos, noto un lume abrasador que me queima por dentro e dobro as rodillas condo algo se introduce por entre as mías costelas. Por que esta dolor? Por que me fai dano se eu solo fago lo que me tein ensinado? Terei feito algo mal?
Vexo de novo el pano. Vou tras del. Como sei fer. Muletazos por a dereita, revoleiras por a esquerda, un pase de peito, úa media verónica …
E sinto outra vez ese mesmo lume, que me abrasa, condo noto que dous dardos como aguillois traspasan a mía pel. Quedo como fato.
Sigo detrás del pano. Esta vez non me equivocarei. Agora úa verónica completa, un pase natural… Todo vei ben.
De sopetón, úa afiada espada espeta nas mías costelas. Sinto úa dolor que me fai brotar úa lágrima, pero inda me dol máis a ferida da alma. Pensei que el home que move el pano era un compañeiro de xogo, como el capataz da devesa. Pensei que el puro sangre miraba con envidia el noso pasatempo.
Pero… advirto que me sale da boca un chorro de sangre. Teño medo.
Noto a morte mui cerquía.
Caio de bruzos. Doume conta de que estou paralizado, inerte. Teño medo. Non podo mover máis que os ollos. Miro el tendido. Tá cheo. Busco ansiosamente úa explicación a todo lo que me tá a pasar.
E… solo escuito:
Olé !
E, entre a calor del meu sangre que me escorre por el lombo e a area da praza que me prúe nas feridas, vexo os miles de panos brancos que dise que celebran el meu valor mentras me vou sumindo a xeitín, mui a xeitín, núa escuridade total sen saber qué foi lo que fixen mal ou en qué me equivoquei.